De taal van de zorg: wiens waarheid?

Ik let graag op taalgebruik. Toen ik na 20 jaar Engeland weer terug was in Nederland viel het me op hoe onze taal was veranderd. Nieuwe kreten waren ingeburgerd: kanjer. Kanjer? In de jaren zeventig van de vorige eeuw hadden we het nog over 'een kanjer van een blauwe plek'. Opeens was een kanjer een aantrekkelijke jongeman. Weer twintig jaar later is een kanjer is nu iemand die volhoudt en doorvecht. Het Nederlandse vrouwenelftal bestaat uit pure kanjers. Niks mis mee; taal leeft nu eenmaal.

Maar helaas vertrouw ik de taalveranderingen in once cultuur niet meer helemaal. Ons nieuwe taalgebruik komt nu van beleidsmakers, communicatieexperts en van nudge specialisten. Wie bedacht bijvoorbeeld dat een huisartenspraktijk plotsklaps een gezondheidscentrum moest heten? Ooit ging je erheen wanneer je ziek was en je verwachtte dat je na een behandeling weer gezond was. Nu voelt het aan alsof ik door alle pillen en behandelingen nog zieker word. Maar dat is mijn eigen waarheid. Nog zo'n taalverdraaiing. Opeens heten 'meningen' 'persoonlijke waarheden'. Mindfucks.

En het woord 'transformatie' dan? Transformatie in de Jeugdzorg. Waarom niet gewoon 'verandering'? Omdat transformatie een complete makeover is die alles zo radicaal  op zijn kop zet dat het onherkenbaar is geworden. Lees hier verder