Tsjilpen op het dak

Terug
Homepage

Het was mei en ik had werk nodig. Ik ben ZZP'er en heb de Engelse taal als vak: cursussen geven, vertalen, redigeren en nakijken van scripties en business plannen, maar ook een heel spannend aspect van mijn werk: desk research voor allerhande schrijfsels. Helaas was het rustig in mei 2019: ik had even geen lopende opdrachten. Toch moest er brood op de plank.

Naarmate de situatie nijpender werd, vroeg ik een vriendin om raad. "Ik ga voor je bidden", zei ze kordaat. Dat was op een donderdag ergens in eind mei. Direct de volgende dag kreeg ik een mailtje met een opdracht voor een serie artikelen over ontwikkelingen in de Nederlandse jeugdzorg. Niet iets waar ik toen veel verstand van had, maar ik dook er even in en zag dat er meer dan genoeg op internet stond: iedereen had het over 'de transitie'. Ik nam de klus aan.

Tegelijkertijd was ik verwikkeld in een discussie over toestanden in organisaties en kerken: angstculturen, machtsmisbruik en kwetsbare mensen die in de verdrukking kwamen. De discussie liep hoog op: onderneem je iets, ga je iets organiseren, trek je bij wijze van spreken een geel hesje aan en spring je op de barricades?

Als derde kwam ik het zoveelste bericht tegen over, tja, hoe kan ik dit voorzichtig uitdrukken, plekken in de wereld waar om verschillende redenen het bloed van kinderen vloeit. Vreselijke verhalen, zeer aangrijpend.

Ik had nu drie onderwerpen waar mijn hart pijn van deed, en ik pakte het boek dat mij altijd structuur en troost biedt: de bijbel. Ik las: "Ik zit als een musje op het dak" (zelf vertaald uit de King James Bible), een psalm waarin Koning David zijn hart uitstort over al het onrecht dat hij ziet. Zo voelde ik me ook: als een klein onbetekenend musje dat veel ziet met haar kraaloogjes en maar een beetje voor zich uit zit te tsjilpen. Trouwens, dat woord: 'tsjilp'' zit ook in het Hebreeuwse woord voor vogel(tje): tsipporah.

In een opwelling besloot ik dat beeld van het treurende musje bij me te houden, en ik bestelde een hoeveelheid emaille mussenspeldjes. Ze moesten speciaal ontworpen worden want ze zaten niet in het assortiment van de leverancier. Daar lagen ze dan in een la: 149 mussenspeldjes in een plastic zak, en ééntje op mijn bloes. En nu?

Het was intussen Pinksteren, en ik voelde een mix van emoties. Ik zette mijn tanden in het jeugdzorgverhaal: de frisse moed die je voelt wanneer je aan een nieuwe klus begint. Iets niews, bij het begin beginnen - daar hou ik van. Past wel bij de betekenis van Pinksteren, dacht ik nog. Maar ook: verdriet en onmacht over al het onrecht dat ik zag, en hartezeer over kwetsbare mensen en kinderen die in de verdrukking komen wanneer egoistische, wetteloze, goddeloze en machtsbeluste hoogwaardigheidsbekleders hun positie misbruiken in hun eigen voordeel. Was Pinksteren 2019 een nieuw begin? En waarvan dan?

Het is intussen midzomer - koel en droog. Het jeugdzorg project heeft de ene verrassing na de andere opgeleverd, en al mijn tabbladen staan open op websites die ik nog niet wil wegklikken. Wat doe ik met al die informatie? Ik kan niet alles in een artikel verwerken, en mijn vrienden en vriendinnen zullen vast en zeker intussen flauw zijn van de stroom aan dagelijkse mailtjes over mijn vondsten en gedachtegangen.

Daarom deze blog. Ik kan hier veel kwijt: hoe met mijn onderzoek over de jeugdzorg een beerput onder mijn kraaloogjes open gaat, maar ook over een paar heel bijzondere mensen met hun hart op de juiste plek. Mede-musjes die samen tsjilpen en kwetteren, net zo lang tot het gaat opvallen: waar winden die musjes in de dakgoot zich toch over op? Moeten wij als Nederlanders, als ouders, als zorgverleners, als politici, bestuurders, zakenlui, als Lekker Belangrijke Mensen en gewoon als medemensen niet gaan nadenken wat voor kostbare gift we hebben gekregen van onze Vader: onze kinderen? Moeten we deze kinderen niet beschermen, koesteren, en waarderen als iets heel bijzonders?

Lieve medemussen, laten we allemaal onze kraaloogjes eens goed de kost geven. Wat staat er binnekort eigenlijk te gebeuren met onze kwetsbare kinderen? Wat is er nu al gaande? Hoeveel kinderen gaan nu al ten onder aan Het Systeem? Wat zijn de snode plannen van het grote geld?  Van een handjevol dikke directeuren met een hart van steen? Want er is een God in de hemel die alles ziet, en die ons o.a. via zijn profeet Ezechiel een zeer ernstige waarschuwing heeft gegeven:

Het volk gaf zich over aan uitbuiting en diefstal, het onderdrukte de machtelozen en de armen, het buitte de vreemdelingen uit en deed hun geen recht.
Israel deed niets met deze waarschuwing. Misschien is het niet te laat voor Nederland om wel te luisteren. Wie dit leest: ik verzoek je om ook als een musje in de dakgoot door te tsjilpen wat je ziet.

Terug
Homepage

Geen opmerkingen:

Een reactie posten