Koffie met Bernice

Fat Cats denken dat ze onzichtbaar zijn

Lieve mensen, kom er even gezellig bij zitten. Kopje koffie? Suiker en melk? Want ik wil even persoonlijk met jullie tsjilpen. Let maar even niet op die grote domme Girfec kat, we weten heus wel wat hij in zijn schild voert. We zien hem wel ook al denkt hij dat hij onzichtbaar is.

Er beginnen veel mensen wakker te worden over het Girfec verhaal. Mensen in de jeugdzorg, bij gemeenten, GGZ en veel onafhankelijke zorgaanbieders. Maar vooral ook ouders, veel ouders. Nu komt de verontwaardiging, de boosheid en de kritiek, en men zoekt naar een standpunt om in te nemen: wat gaat er met mijn kinderen, mijn kleinkinderen gebeuren? Heeft dit gevolgen voor mijn werk, mijn inkomen? Waar is de politiek mee bezig? Het zijn onze rechten, de rechten van de kinderen, wij willen niet dat er met onze vrijheid, onze levens, onze democratie gesold wordt! En met deze golf van emotie komt ook de innerlijke drang: doe iets! En: wie gaat ons leiden? Waar kunnen we ons bij aansluiten? Somebody, DO SOMETHING!

Ik krijg nu allemaal mailtjes van mensen die zich betrokken voelen en dat graag willen uitdragen. Ze willen graag uiting geven aan die verontwaardiging, en willen graag iets of iemand steunen met donaties. Gisteravond begonnen die reacties bij mij binnen te komen, en het overviel me eerlijk gezegd. Ik heb veel wakker gelegen vannacht - mijn bed is altijd een mooie rustige plek om goed na te denken. Hoe ga ik om met deze behoefte van mensen om zich achter een goed doel te scharen, om verschil te maken, om een stem te verheffen? Wat is het beste voor iedereen?

Ik kwam weer terug bij mijn oorspronkelijke insteek toen ik dit project kreeg (lees hier hoe het ooit begon): verslaggeven, informatie verschaffen, helder maken wat niet bekend is. Uitzoeken wat Girfec is, uitpluizen hoe de lijntjes lopen en dit aan verschillende doelgroepen kunnen uitleggen. En daarbij onafhankelijk blijven: niemand geeft mij opdracht wat ik wel of niet mag doen, niemand beinvloedt mij, ik sta op eigen benen. Alleen op die manier kan ik mijn werk doen.

Dat brengt mij op het onderwerp van donaties. Ik waardeer dit enorm, het geeft blijk dat er wel degelijk mensen zijn die hun hart op de goede plek hebben, geweldig. En voor elke zichtbare reactie  kan ik er honderden onzichtbare reacties bij optellen van mensen die wel meekijken en meelezen maar rustig op de achtergrond blijven. Niet de publiciteit zoeken. Stille krachten. Ook heel belangrijk! Als je de Girfec plannen van de staat maar met één gezinslid deelt, er met één collega over praat, het verhaal meeneemt als je de hond uitlaat of bij de bushalte staat te wachten dan heb je al je steentje bijgedragen. Zelfs als je er alleen maar over nadenkt en verder niets. Dat is ook energie. Ik heb eens een onderzoek gezien dat stelt dat als maar 10% van een groep ergens over gaat praten, dat er al een sociale omwenteling van komt.

En dat is precies wat ik van jullie vraag: wees ook een musje in de dakgoot. Kijk, vraag, onderzoek en praat erover. Het kost niets, je hebt er geen donaties voor nodig en niemand kan je beinvloeden. En wees respectvol naar anderen die ook hun vrijheid van mening en van meningsuiting hebben. De één wil de barricades op met een grote toeter, de ander wil met een dikke sigaar achter gesloten deuren in sjieke buurten een verschil maken. De één gaat zelf aan de slag, anderen vormen een klein groepje om samen iets te doen. Ook bestaande groepen gaan aan de slag. Maar niemand heeft het alleenrecht om de musjes te leiden. Musjes zijn vogeltjes die soms alleen zijn, soms in een klein groepje en soms samenwerken, maar ze hebben geen hoofdmus. Dat is hun kracht.

Als laatste: als ik donaties zou gaan accepteren, dan zou ik me ook verplicht voelen om een stem te zijn voor de donateurs. Mijn punt is: IEDEREEN heeft een stem, het recht op een eigen mening en het recht om vragen te stellen en meer te weten. In plaats van donaties te accepteren zeg ik dan ook: doneer je tijd, doneer je stem en geef je ogen de kost. Iedereen kan een musje in de dakgoot zijn. Want één musje kan de mond gesnoerd worden, maar een leger aan musjes krijg je niet zo makkelijk stil.

En die speldjes: over een paar weken gaan er nog 100 de deur uit. Maar tegen die tijd geef ik jullie ook het adres waar je ze zelf per 50 kunt bestellen en met je eigen verhaal uitdelen.

Ik ga nu nog mijn artikel over SIB's verfijnen, en ik heb nog een tip gekregen over de strategische plannen achter het Girfec verhaal. Dus nog even doortsjilpen, en dan fladder ik naar een ander project.

Heel erg bedankt iedereen, en bedenk: onze kinderen zijn onze toekomst. Wees een goede ouder en wees de enige echte jeugdbeschermer over je eigen kinderen. Want er is een hogere macht, een Jeugdbeschermer over alles die ook meekijkt en ziet wat er in onze harten speelt.